شکنجه و اعتراف تلویزیونی، پروژه بی شرمانه رژیم

شکنجه و اعتراف تلویزیونی، پروژه بی شرمانه رژیم

جعفر پویه
رژیم ددمنش جمهوری اسلامی با اعلام وضعیت فوق العاده و گسیل گله های اوباش حکومتی، خیابانهای کشور را قرق کرده و حتا اجازه رفت و آمد معمولی را نیز به شهروندان نمی دهد. در روزهای گذشته تعداد بسیار زیادی از زنان و مردان مبارز در خیابانها دستگیر و در زندانهای بی نام و نشان حبس شده اند. همچنین با یورش گله های اوباش حکومتی به خوابگاه های دانشجویان، پس از ضرب و شتم دانشجویان شمار زیادی از آنان بازداشت شده اند. دستگیری گسترده اساتید دانشگاه ها از جمله دستگیری 70 استاد دانشگاه امیرکبیر در یک روز و در حبس نگه داشتن تعدادی از آنها همراه با عده زیادی از فعالان سیاسی و اجتماعی و روزنامه نگاران و وبلاگ نویسانی که به طور فله ای دستگیر شده اند، باعث نگرانی اقشار وسیعی در داخل و خارج از کشور شده است.
روز دوشنبه محمدرضا باهنر، نایب رییس مجلس ارتجاع گفت: "دوستانی که شک کرده اند از یک گروه و طیف نیستند. ما شاهد این مساله در خانواده های حزب الهی، بی پول و پولدار هستیم و فتنه و مشکلی است که باید آنرا حل و جبران کرد."
برای حل و جبران فتنه و مشکلی که حتا حزب الهی ها را مساله دار کرده است، بسیاری از کارشناسان بر این عقیده اند که رژیم سعی خواهد کرد تا با شکنجه، دستگیر شدگان را به اعترافات ساختگی وادار کند و برای پاسخ به عناصر خودی توجیهی دست و پا نماید. به همین دلیل همه آگاهان بر این عقیده هستند که شکنجه و سختگیری در زندانها بر روی زندانیان با شدت هرچه بیشتر در جریان است. سازمان عفو بین الملل با انتشار بیانیه ای، پروژه اعتراف گیری تحت شکنجه و به تلویزیون کشاندن دستگیر شدگان را که از هم اکنون می توان آن را حدس زد محکوم کرده است. همزمان، نمایندگان سازمان دیده بان حقوق بشر، سازمان عفو بین الملل و کمپین بین المللی حقوق بشر درایران در یک نشست خبری در نیویورک از بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد درخواست کردند تا برای بررسی خشونت عليه معترضان به انتخابات به ايران سفر کند يا فرستاده ای اعزام کند.
هرچند رییس قوه قضاییه رژیم هیاتی را برای تعیین تکلیف بازداشت شدگان تشکیل داده است و نمایندگانی از مجلس آخوندها نیز تشکیل کمیته ای برای پیگیری وضعیت بازداشت شدگان را آغاز کرده اند اما پرواضح است که این هیاتها و کمیته های بی خاصیت فقط برای نمایش در برابر سازمانها و تشکلهای بین المللی که نگران سرنوشت دستگیر شدگان هستند ساخته شده و هیچگونه ارزش اجرایی و عملی ندارند.
رژیم ددمنش جمهوری اسلامی به صورت وحشیانه ای دستگیر شدگان را شکنجه می کند و پروژه اعترافات تلویزیونی را بی شرمانه ادامه می دهد و بعید نیست برای زهر چشم گرفتن عده ای را نیز به جوخه های اعدام بسپارد. از هم اکنون باید این پروژه های فاشیستی را محکوم کرد و خواهان آزادی بی قید وشرط همه دستگیرشدگان شد.